Vietnam/Laos

Dit is weer iets wat niet waar is denk ik. Joeri en Bart hebben een waarbenjij.nu aangemaakt. Er is tot nu toe keurig een boekske bijgehouden door Bart met wat er iedere dag gegeten is, hoelaat er naar bed is gegaan en hoeveel vertraging iedere bus had,maar dat is precies wat we niet op gaan schrijven op de site omdat we zelf altijd een hekel hadden aan deze info bij waarbenjij.nu'ers die ons voorgingen.

We zijn niet zo handig hierin en het Laos internet werkt niet mee en dus staan de foto's wellicht een beetje verspreid maar jullie komen er vast wel uit! Hieronder in iers geval het verslag van de eerste maand!!

1 April werd ik door Joeri, Joris en Anne opgehaald terwijl ik mijn deur openstond te houden uit angst iets vergeten te zijn en mijn huissleutel lag al bij mijn neefje in limburg. In de deuropening alles gecheckt en toen Joeri en Joris mij overtuigd hadden dat (zelfs) ik niets belangrijks vergeten was liet ik de deur in het slot vallen en kon de reis beginnen. Nadat de moeder van Joeri ons op het hart had gedrukt op schiphol alleen de 'gele bordjes' te volgen, een emtioneel afscheid tussen Joeri en Anne, zaten we in het vliegtuig en 20 uur later op ons hotel in Hanoi.

In de reisboekjes werd al gesuggereerd dat zelf een auto huren in Vietnam (en zeker de hoofdstad) geen optie was maar dat leek ons iets overdreven "aber leider nicht!" Honderden scootertjes die met tientallen taxi's en een handvol bestelbusjes en toestanden op een kruising afrijden en dan ogenschijnlijk willekeurig langs elkaar heen schieten zonder de hand van de claxon af te halen. "O," zou Bas van Nes zeggen,"zo'n beetje zoals in Zuid-Italie?". Nee, Bas van Nes, niet zoals in Zuid-Italie.
Dit gaat helemaal nergens meer over. Gelukkig nam Lukas (de broer van Joris) die al 2 jaar in Hanoi woont ons een beetje bij de hand anders was het waarschijnlijk geeindigt met "drie hazen uit Eindhoven gingen in Hanoi op Tournee, eentje lag onder een taxi, toen waren er nog 2!" Het tweede wat opvalt is de enorme rotzooi op straat. De mensen flikkeren echt al hun vuil in (of in de buurt van) de goot. In de goede restaurantjes (waar het eten ook heerlijk is) zit je op kleine plastic krukjes en liggen de etensresten op de grond om je heen en flikkeren ze de lege blikjes cola van het terras langs onze tafel naar binnen en daar lag het dan, op de grond. Op de markt liggen overal gegrilde kikkersm honden, padden, krabben etc.

In Hanoi verder
- een gym gezocht en gaan fitnessen, nee dit was geen idee van Joeri nee nee. Joris vond (terecht) dat hij al lekker genoeg was en hield
het bij de cardio workout.
- museumpje bezocht zonder Lukas die of met ons mee was of een paar Engelslesjes en doorheen jankte.
- middagtukje voor Joris en ik af en toe, want, aldus Joeri, wij zijn boven de 25.
- Joeri ervan overtuigen dat ondanks dat het waarschijnlijk niet slim is om liters Vietnamees kraanwater te drinken, hij gerust na het tandenpoetsen zijn mond er mee kan spoelen
- Op stap geweest waar Joris en ik maar langzaam op gang kwamen tot ergernis van Joeri die zich in de kroeg plotseling verschrikt omdraaide en aangaf "dat hij dacht in madame Tussaud te zijn beland toen hij Joris en mij zag staan"

Vanuit Hanoi meerdaagse trip naar Sapa gemaakt in de bergen in het noorden van Vietnam. Hier leven tientallen verschillende stammen die in de loop van de jaren zijn afgedaald uit de himalaya gebieden. Lukas had een slaapcoupetje geregeld in de trein naar Sapa en om 20.25 zou deze trein klaar staan op het centraal station er bleken echter drie centrale stations
dus uiteindelijk nog moeten spurten voor de trein. Maar niet zoals in Nederland van spoor 3 naar spoor 5 op Eindhoven centraal 50 meter aanzetten en als je hem niet haalt moet je half uurtje wachten, o neuhhh, spurten over afstandje van 1,5 km over(!) 5 sporen langs rijdende treinen en als je hem niet haalt bende over 2 dagen weer d'n eerste!
Wel relaxed dat we een slaapcoupe hadden (haaajjjj). Iedere keer als je bijna in slaap valt pakt de locomotief weer een waterbuffel (maatje Paul de Leeuw) op de grille, althans zo voelt het. Dagje gemountainbiked in Sapa (we leveren Joris fitter af dan hij ging voor de laatste wedstrijden van RPC) en gegeten in een restaurantje waar Fabrizio - de Kork
opstond zonder dat wij die zelf hadden opgezet, dit is weer niet waar trouwens.
Daarbij een tweedaagse tracktocht door de highlands gemaakt met 2 kleine vrouwelijk gidsjes waarbij eentje "La" heette en we de andere, omdat we haar naam niet wisten en om onze heimwee voor te zijn maar Emiel hebben genoemd. La en Emiel leidden ons langs schitterende dorpjes en rijstveldjes in een hoger tempo dan hun namen doen vermoeden.
Halverwege werd door La een slang gespot hangend in een boom ongeveer een meter van het pad (oftewel "la route") af. Joris en ik grepen direct naar onze camera maar een van de gidsen (ik dacht dat het Japiela was want ze reageerde nog wel wat te snel voor een Emiel) verzocht ons in paniek snel door te lopen. Joris probeerde nog wel met 1 van zijn befaamde,rap uitgesproken one-liners, in dit geval "schei eens uit man" de gids te overhalen maar ze was vrij beslist. Vanaf een afstandje mochten we volgens Emiel, die uiteindelijk ook een keer ter plaatse was, toch een foto maken. Uiteindelijk bleek dat een beet van deze slang binnen een uur anti-serum behoeft en met gidsen als Japiela
en Emiel waren Joris en ik dus uiteindelijk niet ver weg van een zeker dood. We zijn blijven slapen bij een familie in een ver dorpje. Hoe eenvoudig kun je het leven maken. Je krijgt een stuk land van je familie, je houdt je eigen vee en verbouwt je eigen rijst en groenten. Ze leren van hun familie en tegenwoordig op de basisschool hoe ze dit moeten doen en daarbij hoe, met hulp van familie, een huis te bouwen en
meer is er niet nodig. Geen belasting, schoolgeld, huur, telefoonrekeningen, verzekeringen etc. Af en toe verkopen ze een varkentje of wat rijst op de markt in Sapa en dan kopen ze uiteindelijk een oud scootertje. La was 28 jaar en nooit verder dan Sapa geweest en had daar ook geen behoefte aan. Ik kon geen argumenten verzinnen waarom haar oudste zoon van 10 naar de middelbare school moest. Omdat de kampioenen in spe van het twidde van RPC gewonnen hadden van de koploper werd er samen met La een felicitatiefilmpje opgenomen en Joeri was hier niet de hele dag belachelijk blij mee nee nee. Joeri speelde nog even voor superheld door mee te helpen een rotsblok 10 meter naar rechts te verschuiven, want blijkaar was door een aantal dorpsgenoten bepaald dat hij daar veel beter lag :s. Na 3 mooie dagen zaten we in de slaaptrein terug naar Hanoi. Hanoi, waar onze gids La wel van gehoord
had maar nooit was geweest en ik denk niet dat ze er ooit nog gaat komen en dat ze dat prima vindt en daarom ik ook.

Na een paar dagen relaxen in Hanoi stond Halong Bay, een verzameling van duizenden tropische eilanden voor de kust van Vietnam, op het programma. Ondanks dat we nog een beetje sceptisch tegenover alle backpackers staan met hun baardjes, zweetbandjes, polsbandjes en onverzorgde haren (oftewel niet zoals Bart, die bij het checken van een
kamer in hostel kijkt of er genoeg ruimte is om na elke haarspray touch een meter verder te gaan staan, omdat de spray anders misschien wel op zijn schouders terecht zou kunnen komen) toch maar een tour via Hanoi Backpackers geboekt. Het leek al een beetje een GoGotour zuipreisje te worden maar we zullen zien hoeveel hazen er van de 40 overboord gegooid moeten worden. Toch denken we dat onze inburgering met de backpackers al in de bus op de heenreis met een voldoende mag worden afgesloten. Op het moment dat we hier zelf ook tevreden op terugkeken en we er zelfs veel zin in kregen werd er op ons hoofd een grote mexicaanse sombrero gezet en veranderde onze grijns weer snel in een traan. Zeker Joris, die als zoon van scheidsrechter Rini toch wel moet weten dat je regels niet moet overtreden, had zich even beter moeten inlezen in de Gogo regels. Want je weet toch wel dat je een biertje niet moet openmaken aan het lipje, maar dat je er een mes aan de onderkant van het blikje moet infohnen! Oftewel, even op het matje en een nieuw biertje halen graag! Wij wachten wel even met de andere 9 backpackers.
In Halong Bay hebben we de eerste dag een beetje rondgevaren en genoten van het schitterende uitzicht van losse rotsblokken in het water. Echt genieten! Zoals vele mensen al voordat je op reis gaat aangeven, gebeuren er dingen die je van tevoren niet kan bedenken. Zo zagen Bart en Joeri opeens Joris in de meest relaxte ligstand ooit op het dek liggen. Hij was in het ENGELS aan het praten met drie backpackers uit Manchester die met open mond aan zijn lippen hingen. Natuurlijk waren er ook een paar Nederlandse gogo- tour hazen aan boord. Toen Bart met een Frans meisje aan het praten was over de politieke situatie in (met name de buitenwijken van) Parijs, vond deze haas het absoluut nodig (zo werd ook door hem bevestigd toen Bart hem letterlijk vroeg of dit 'absoluut nodig was') om ieder Frans woord dat hij in zijn LTS zwakstroom had opgepikt op haar los te laten. Dit betekende ondermeer de volgende prachtige volzinnen: 'un deux trois', 'comme ci, comme ca' en zelfs 'du pain, du vin, du boursin'. Voordat hij op 'la vache qui rit' kwam heeft Bart hem overboord gegooid. Dit is niet waar trouwens.

De volgende ochtend zijn de boten volle sjas richting 'Cast Away Island' gegaan. Joris had hierbij een VIP plekje weten te bemachtigen. Niet netjes op de steinig harde banken, maar op de rand van de boot om de stille oceaan ein klein bisschen bij te vullen. Kent zijn grenzen niet die jongen.
Op het prachtige eiland aangekomen heel de middag gerelaxed, gekayakt, gevolleybalt en zelfs met banden achter de speedboat gehanden.
Even voor de mensen die Bart niet kennen. Zelfs in een fles drinkwater wordt gecheckt of er geen haaien in zwemmen, dus laat staan de zee in gaan. Bart is na veel wikken en wegen toch meegegaan, omdat Bart dacht dat je waarschijnlijk toch niet in het water kon belanden (externe factoren daargelaten). Helaas was die externe factor een zatte, idiote
Cor uit Tsjechie die vond dat we allemaal op de band moesten gaan staan. Eindstand: 2 maal dobberend in het water wachten totdat de speedboat weer terugkwam. Bezweken onder de groepsdruk besloot Joris, die zich nog steeds niet lekker voelde, die avond toch maar mee te doen aan het georganiseerde drankspel. Hij werd meteen aangepakt en moest een
vol blikje Vietnamees bier achterover gooien. Het biertje werd driekwart vol teruggezet toen niemand keek en hij sprak de legendarische woorden: 'die is wel leeg ja'.

Halverwege de avond probeerde een stel opgeblazen, opgepompte Nieuw-Zeelandse rugbyspelers, die volgens mij uberhaupt geen shirts bij zich hadden indruk te maken door zich op te hijsen aan een
dwarsbalk die door het midden van de bar liep en zich daarna door te duwen richting plafond. Tot groot genoegen van de overige eilandbewoners, die een beetje klaar waren met alle patserijen, kregen ze het niet voor elkaar. Maar toen was daar Joeri de la Mer die de boys toesprak met de magische woorden, die waarschijnlijk op dit moment in de balk worden gegraveerd: 'you boys want an example?' en zich in 1 soepele beweging op de balk hees en doorduwde. Nee Joris en Bart hebben niet gejuicht alsof de oorlog voorbij was nee nee. En nee nee alle vrouwen gleden niet van hun kruk nee. Er werd nog tot in de late uurtjes over nagepraat. Dag erna volgde een lange rustige reis terug naar Hanoi en de kiwi's bleken toch t-shirts bij zich te hebben.

Na Hanoi nog meer te hebben ontdekt, gezellige tentjes te hebben bezocht met teddy en lukas, fitness en museums te hebben bezocht de busticket geregeld naar Tha Kaek (Laos)

Hier hebben we 4 dagen lang een scooterloop gedaan, waarin we door allerlei verschillende landschappen hebben kunnen genieten van de mooie uitzichten. Tussendoor af en toe stoppen om door een local te worden aangesproken die je mee nam naar een belachelijk mooie grot. Met als hoogtepunt Konglor Cave. Waar je een tocht maakt van ongeveer een uur in een boot in een immens grote schitterende grot. Ein tip voor de mensen die dit nog op hun lijstje hebben staan. Neem slippers mee. Want de la mer die dit op blote voeten heeft mogen meemaken, weet 1 ding zeker, pedicure Inge/ Anita of Jappie gaat worden bezocht. In alle kleine dorpjes waar je terecht komt, zijn de mensen heel enthousiast om je te zien en vooral de kinderen komen op je afgerend alsof ze weten dat we bij RPC voetballen. Een nadeel Lukas kon nu natuurlijk niet meer mee. Joris en Joeri hebben dit geweten en zijn beiden een dag goed ziek geweest.

Na een korte stop in Vientiane, de hoofdstad van Laos, waar we eigenlijk alleen maar hebben gesport en gerelaxed in een grote fitness/ spa zijn we doorgegaan naar Vang Vieng (Vang nie-ang). Een feestdorpje waar iedereen heen komt om te tuben (in een bandje langs allemaal barretjes de hele dag de rivier af te zakken). Verder nog een dag een belachelijk blauw meer bezocht die ze na een brainstormsessie heel creatief "blue lagoon" hadden genoemd. Na een paar dagen zuipen met Belgen, Australiers en Engelsen het minibusje naar Luang Prabang (Luang Niebang) gepakt.

In Luang Prabang zijn we naar de Kuang Si watervallen geweest. Dit is tot nu toe toch wel echt het mooiste wat we hebben gezien. Het zijn allemaal kleine watervallen achter elkaar, waar het blauwe water langs alle rotsblokken naar beneden valt. In de vlakke stukken kan je zwemmen en dit hebben we dus ook zeker gedaan. Nadat we hiervan teruggingen was het tijd voor Joris om terug te gaan naar Hanoi en vanuit daar terug naar Nederland. Na dit emotionele afscheid sloegen Joeri en Bart
zonder de kruipolie (Joris van der Steen) elkaar in de Tuktuk op de weg terug meteen de hersens in, dit is weer niet waar trouwens. Meteen een 2 daagtstrektochtje geboekt door het binnenland van Laos waar we in een ver weggeleden Hmong-dorpje zijn uitgekomen na een 6 uur durende hike-tocht (waar weer 2 dodelijke slangen voor onze voeten wegschoten en waar Joeri en ik niet bang voor waren nee nee) door de Jungle. We werden voor het slapen al gewaarschuwd dat de plaatselijke dorpsgek (zij noemen hem Sjamaan) vrij vroeg in de ochtend een slachtingsritueel zou gaan uitvoeren in de kamer naast ons. Uitslapen zou er dus niet in zitten maar dat hij om 4.30 al woest springend op en neer op een gammel hout bankje ons zou gaan vervelen was ons niet helemaal
duidelijk geworden. Het was echter (dit keer) wel waar! Dag erna werd er speciaal voor het aanstaande kampioenschap van RPC 1 en 2 een varkentje geslacht dat we samen hebben opgegeten met de hele familie en er werd met name veel gesproken over de assists van Vito van Erp in een moeilijke fase halverwege het seizoen bij RPC 2. Meer ' back to basic' als het dorpje komt het niet in de wereld. Geen electriciteit of stromend water. Slechts een paar kippen/geiten/dorpsgekken en heel veel vrolijke
kindertjes (zie foto's). Over een paar honderd jaar verwachten ze hier langzaam in de prehistorie aan te komen. Echt een indrukwekkende belevenis. De dag erna weer flink doorgestiefeld naar de bewoonde wereld en toch wel lekker om weer te kunnen douchen en de WIFI code in te kunnen kloppen.

We gaan nu nog een paar dagen ontspannen in Luang Prabang en genieten van het feit dat Joris de pot niet meer stiekem leegrooft en we ineens veel meer te besteden hebben. Zaterdag wacht de slaapbus van 26 uur terug naar Vietnam (Hue) en gaan we proberen een paar locals af te zetten en motors/scooters te kopen om in 2,5 week naar Ho Chi Minh (Saigon) te rijden.