Bart en Joeri deel 2

Maar weer eens iets wat niet waar is.. Het eerste verslag van de reis van Bart en Joeri krijgt zowaar een vervolg. Net zoals velen van jullie hadden de ondergetekenden dit ook niet verwacht maar we zijn bezweken onder de immense druk van onze volgers (lees: fans ((lees: vito van erp)).

Joris heeft ons een weekje geleden verlaten en na een week relaxen in Luang Prabang pikken we de draad weer op als we vanuit Laos terug naar midden Vietnam vertrekken. Met een backpack vol goede bedoelingen kwamen we op zaterdagmiddag bij het busstation aan om de bus richting Hue, Vietnam te pakken. Helaas kregen we hier de mededeling dat de bus niet vertrok. We dachten dat we een sterke zaak hadden maar daar dachten de busstationmensjes heel anders over. Tegenover onze argumenten als "hier op het bord staat dat de bus naar Hue nu gaat" en "We hebben hier een betaald kaartje bij jullie collega's van het reisbureau waarop staat dat we op dit tijdstip naar Hue gaan" stelden zij waterdichte argumenten als "no bus" en "bus is broken". Na wat stoere taal in het Nederlands tegen elkaar dat we het allemaal niet zouden gaan pikken toch maar braaf een bus geboekt naar een stad veel noordelijker dan waar we eigenlijk wilden uitkomen. Uiteindelijk heeft het ons 40 uur gekost (vertrek zaterdagmiddag en aankomst maandagmorgen) om via verschillende bussen in Hoi An aan te komen (36 uur netto busreistijd).

Hoi an is wat ons betreft het mooiste en meest iddylische stadje van vietnam ("iddylische" toch maar even opgezocht met lezers als Stijn Jansen). Na een paar dagen strand en relaxen werd zonder dat een van de twee haasjes het daadwerkelijk ter sprake durfde te brengen duidelijk dat er weer een busje genomen moest worden om verder te komen. Maar na enkele malen schreeuwend wakker te zijn geworden van de laatste bustrip werden andere opties onderzocht. Op stap in Hoi an kwamen we in contact met enkele lokale handelaartjes die ons wel aan motors konden helpen. Na een uur motorles (waarin bart na een 58 minuten vroeg waarom de rem linksvoor het niet deed en een van de garageboys met ongeloof vertelde dat dat de koppeling was), enkele onderhandelingsrondes en 1 pizzahelm later hadden de twee haasjes 2 motortjes. Dat zouden ze wel gaan overleven ja!!

Vanuit hoi an werd een route richting ho chi minh city uitgestippeld door de bergen van het binnenland (langs het Ho Chi Minh trail) en vervolgens door de schitterende kuststreek van Zuid-Vietnam.

Uiteindelijk hebben we er twee weken over gedaan (meer detail voor bas van nes: via Kom Tum, Nha Trang, Mui Ne ) met de volgende noemenswaardige Denk-de-gij-dat'jes.


- Denk de gij dat Joeri dacht in stromende regen met een achterband die meer te zoeken had als 'slik'band in de formule 1 vol de rem in te kunnen trappen om een inhaalmanoeuvre te kunnen afbreken. Bart reed erachter en moest lachen, de tegemoetkomende vrachtwagenchauffeur moest lachen en de achterband moest zelfs zo hard lachen dat hij blokkeerde en Joeri al slippend de berm in verdween.


- Denk de gij dat we hebben geleerd dat we na het succesvol doorkruisen van een paar modderpoeltjes met de beentjes omhoog niet het gevoel moeten krijgen dat ieder modderpoeltje toch niet al te diep kan zijn. Joeri trok keurig de beentjes op en verdween vervolgens met motor en al tot aan zijn nek in een 'kuiltje' in de weg.


- Denk de gij dat ook Bart nu weet dat als hij zijn helm van de vangrail afstoot tijdens een pauze en 15 meter naar beneden moet klauteren om hem weer op te halen er altijd de kans is dat een lange gifslang vindt dat dat niet zo slim was van bBrt en dat het nu zijn helm is.


- Denk de gij dat Bart nu weet dat als je heel relaxed op je motor zit tijdens het backpacken dat dit waarschijnlijk te mooi is om waar te zijn en je zonder je backpack op je rug bent weggereden! Hier is geen foto van gemaakt door joeri nee nee. Deze foto staat ook niet tussen de foto's op deze site nee.


- Denk de gij dat het pijnlijk duidelijk werd in La Gi dat vietnamezen niet kunnen voetballen en het ook niet gaan leren! Maar ze kunnen wel goed hun eigen kinderen wegsturen als ze zelf met de toeristen willen voetballen, dus als dat ooit olympisch wordt zitten ze gebakken.
- Denk de gij dat het langzaam ook duidelijk werd dat als vanzelfsprekend beschouwde handgebaren als het horizontaal
Van links naar rechts bewegen van de armen met platte handen (begeleidt met de woorden 'noooooo noodlesoup') in Vietnam blijkbaar betekent: 'doe mij maar een lekker noodlesoepje graag!!'. Deze misverstanden ontstaan ook de andere kant op. Als je bij de grens aan een vietnamese douanier met geweer vraag of je de grens met cambodja nog kan oversteken nam ik altijd aan dat een moeilijk gezicht gecombineerd met een opgestoken hand die een beetje om zijn as draait betekent: 'je bent aan de late kant maar het kan nog net'. Met als gevolg dat je bijna in je rug wordt geschoten als je de brug over probeert te rijden (maar dat komt later nog terug).


Enfin.. 2 weken later gearriveerd in Ho Chi Minh. Daar zouden we de motors wel even met winst kunnen verkopen aan een paar backpackers die onze gladde verkooppraatjes wel als zoete koek zouden slikken. Bij aankomst in honchi minh moesten we ons echter richting onze hostels langs hordes te koop staande motors worstelen. Na een weekje Ho Chi Minh met tripjes naar de Vietcong tunnels (waar bart meende dat een lichte blauwe lange broek de juiste kledingkeuze was om door de tunnels te kruipen), de mekong delta en vooral heel veel buckets wodka jus (hallo Stijn) moest Joeri naar Phnom Penh om Anne op te halen en bleef Bart met 2 gebrekkige motors in ho chi minh achter. De onafscheidelijke haasjes zouden dus een aantal weekjes apart gaan reizen en na een emotioneel afscheid stapte joeri op 14 Mei op de bus.

foto's zijn te vinden op facebook.
Inmiddels zitten we anderhalve maand verder in een internetcafe in Jakarta. De reis van Bart in Cambodja en ons Indonesie avontuur volgt later.